Nostalji...:)

Annanneeeee&Kaan arabanın arkasında da ayrılmadılar:)

Bugün benim için oldukça nostaljik ve çok keyifli bir gündü. Çocukluğumun yaklaşık her Şubat tatilini kalabalık bir aile grubuyla geçirdiğim Babanemin evinde bu sefer oğlumlaydım. Kalabalık aile derken, biraz daha hayal etmeyi kolaylaştırmak için; annem, ben ve kardeşim hariç olmak üzere 3 amca, 3 hala, eşleri ve yaklaşık 9 kuzenden bahsediyorum:) Büyüklerin masası, küçüklerin masası, büyüklerin odaları, küçüklerin odaları, sabaha kadar gizlice oynan oyunlar, bol gülmeler, hep birlikte yapılan sabah kahvaltıları, bakkala gitmemek için uydurulan bahaneler, colo-cola eşliğinde ayçiçekli sohbetler...

Artık hepimiz büyüdük, bu arada ikinci en büyük torun olarak evlenen ilk ben oldum ve dolayısıyla Kaan'a gösterilen ilginin boyutlarının siz düşünün:) Adanalı bir ailenin en büyük oğlunun ilk torunu, tabi erkek:)) İşte Kaan Bey bugün halamları ve babanemi halı üstünde bol bol oyun oynattı kendisiyle. Babamın deyişiyle ' anasının mutfağında' tam da dedesinin yerinde uzandı güneşe karşı, bizim oturmak için ortaokul yaşlarına gelmeyi beklediğimiz büyüklerin yemek masasında yemeğini yedi, şimdi 25 yaşında olan dayısının altında oynadığı sehpanın altına bu sefer o arabalarını dizdi, bizim ailenin odasındaki yatakta, evdeki en rahat yataktır, yattı... Daha ne olsun! O zamanlar hiçte hayal edemeyeceğim şekilde oğlum benim yaptıklarımı yaptı. Hayat hiçbir zaman tahmin edilemeyecek bir hızla akıyor. Aslında yaşanılan üzüntüler, sevinçler ne kadar boş geliyor bazen, zaman bu kadar hızlı akarken. Birazda ürkütücü gerçekten bir bakıyorsunuz 8 yaşındasınız, bir bakmışsınız 30 sonra 45 sonra 60 sonra babanem gibi 85...Ürkütücü mü heycanlı mı karar veremedim...

Küçük Tankut Gürsoy:)